Een bammetje in de pauze

Onze kinderen eten op school maar hoe gaat dit eigenlijk? 

We hebben een continurooster en alle kinderen eten bij ons op school met de leerkracht of een vrijwilliger. De onderbouwgroepen spelen met de eigen leerkracht buiten en een vrijwilliger eet met de kinderen. De groepen 3 t/m 8 spelen met medewerkers van KidsAktief, Partou en vrijwilligers buiten en eten met de eigen leerkracht.

Een continurooster betekent dat de grote pauze te kort is om tussendoor naar huis te gaan. De kinderen blijven op school, starten eerder met de middaglessen en zijn daardoor in de middag niet zo laat uit.

De grote pauze valt onder tussenschoolse opvang (TSO). Het is geen onderwijstijd, maar de school is wel verantwoordelijk voor het organiseren ervan. De school krijgt hier geen geld voor van de overheid, daarom vragen we hiervoor een bijdrage van de ouders. Met dit geld betalen wij de mensen van KidsAktief en Partou om toezicht te houden tijdens het buitenspelen samen met onze vrijwilligers die hiervoor een vrijwilligersvergoeding krijgen. 

Terwijl er toezicht wordt gehouden, hebben de leerkrachten hun noodzakelijke middagpauze van een half uur. Het is een complexe organisatie. We houden de kosten zo laag mogelijk zodat ouders de TSO kunnen betalen. Dat maakt dat we grotendeels met vrijwilligers werken. Met de financiele middelen die wij hebben, is dit nu het hoogst haalbare in de school.
De TSO anders organiseren is binnen een continurooster moeilijk te realiseren. Dat betekent al snel hogere kosten en/of andere schooltijden (langere TSO en later uit). Kinderen kunnen tussen de middag naar huis of blijven tegen betaling op school. Het houdt ook in dat we opnieuw moeten nadenken over de organisatie, iets dat veel tijd kost. Met alles wat er speelt rondom de personele bezetting is het niet uitvoerbaar om dit op korte termijn anders te gaan doen. 

Waarom combineren we het eten van een boterham met een activiteit als voorlezen of het kijken naar het Jeugdjournaal?

Onze kinderen leren altijd en overal. Ook samen eten is een leerproces. Toch denkt de onderwijsinspectie er anders over. Zij heeft bepaald wat onderwijstijd (leertijd is) en wat niet. Onderwijstijd is voor de inspectie wel een pauzehapje of een boterham eten terwijl er wordt voorgelezen of als er jeugdjournaal wordt gekeken en besproken, maar het is pauze als kinderen (alleen) maar eten. Daarnaast heeft de onderwijsinspectie bepaald dat kinderen 940 uur naar school moeten, een gewone schoolweek heeft bij ons 26 uur en een kwartier. In 40 lesweken is dit meer dan de 940 uur. De tijd die we extra maken, zetten we in voor de studiedagen en we houden marge uren voor calamiteiten. Soms krijgen we de vraag of het wel pedagogisch verantwoord is om TV te kijken tijdens het eten. Moeten we dit als school wel willen? Het is altijd goed om te blijven reflecteren waarom we de dingen doen die we doen. Dit is en blijft een kracht van ons MKC. Goed reflecteren betekent ook plussen en minnen. Waar zitten de haken en ogen? En wat betekent meer lunchtijd voor het onderwijs? Weegt dit tegen elkaar op?

Meer lunchtijd (minder onderwijstijd) betekent bijvoorbeeld dat we geen studiedagen meer hebben die nodig zijn voor het opleiden van onze leraren, niet wenselijk in tijden van tekorten. Zouden we wellicht toch kunnen verantwoorden dat rustig samen eten wel degelijk een leermoment is, bijvoorbeeld in het kader van burgerschap? Met welke argumenten onderbouwen we dit dan? Een kwartier langer en daarmee rustiger eten betekent wellicht de schooltijd opnieuw verlengen. Is dit haalbaar voor de leerkrachten? Hebben ze dan nog voldoende tijd voor les voorbereiden, oudergesprekken en administratie? Misschien geen continurooster meer? Samen met de klankbordgroep van ouders en de MR gaan we onderzoeken wat haalbaar is, zonder dat dit ten koste gaat van de onderwijskwaliteit, de werkdruk niet onnodig wordt verhoogd en het nog passend is binnen de onderwijswet. Ideeën zijn welkom!